Groot applaus na première ‘Kampong Lunetten’

In een tot de laatste stoel bezette DePetrus klonk zaterdagavond 1 april een lang applaus na de aftiteling van de documentaire ‘Kampong Lunetten’. In deze prachtige documentaire van filmmaker Ellen van Kempen wordt een indringend beeld gegeven van het leven in dit laatste nog bestaande woonoord voor Molukkers in Nederland.

Kamp

Het idee voor de documentaire ontstond rondom het 70 jarig verblijf van Molukkers in Nederland en dus ook in woonoord Lunetten in Vught. Een werkgroep werd gevormd en Ellen van Kempen werd gevraagd de film te maken. Op een treffende manier worden oude filmbeelden afgewisseld door beelden van nu en interviews met voormalige en huidige bewoners van het kamp. Kamp ja, een woord dat voor de bewoners van toen en nu geen negatieve klank heeft, maar een soort geuzennaam is geworden. Nog altijd een zeer hechte woongemeenschap waar velen bewust voor kiezen om er te blijven wonen. Met trots omdat zij erin geslaagd zijn om, tegen de verdrukking in, de speciale woonfunctie voor de Molukse gemeenschap te behouden. De oude barakken maakten in de jaren negentig plaats voor een prachtige groene woonwijk.

Lief en Leed

Het verhaal zal voor de meeste Vughtenaren inmiddels wel bekend zijn, maar verdient het om nog altijd weer opnieuw verteld te worden. In 1951 werden grote groepen Molukse  ex-KNIL militairen met hun gezinnen per boot naar Nederland gebracht. Een tijdelijk verblijf voor ongeveer een half jaar werd hen toegezegd alvorens zij terug zouden keren naar de Molukse eilanden. Maar direct na aankomst werden de militairen uit het Nederlandse leger ontslagen en werden zij ondergebracht in diverse kampen in Nederland. In Vught dus in het voormalige concentratiekamp Vught.

In de documentaire wordt op indringende wijze duidelijk hoeveel impact deze handelswijze van de Nederlandse regering heeft gehad, niet alleen op de oudste generatie, maar ook op hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Bedenk je maar eens dat je ooit je land moet verlaten, zonder afscheid te hebben kunnen nemen van je eigen ouders, broers, zussen enz, en dat je hen daarna ook nooit meer zult terugzien. Bedenk je maar eens dat er een hele generatie kinderen is geweest die hun opa’s en oma’s nooit hebben gekend. En andersom natuurlijk.

De pijnlijke kanten van het verhaal, ook de onderlinge spanningen die er logischerwijze waren in zo’n besloten gemeenschap. Maar ook de mooie herinneringen en de heimwee die degenen die uit het kamp vertrokken zijn, vaak nog voelen als zij terugdenken aan hun tijd in kampong Lunetten. Vier generaties vertellen over hun ervaringen. Tijdens de première veel signalen van herkenning onder het publiek, soms een lach, vaak ook indrukwekkend stil.

Applaus, bloemen, hapjes en muziek

Het warme applaus na afloop werd gevolgd door bossen bloemen voor degenen die de documentaire hebben voorbereid en gemaakt. Daarna was het tijd voor een toast, Molukse hapjes en prachtige liedjes  gebracht door Molukse muzikanten. Het bleef nog lang gezellig in DePetrus.

Te mooi om op de plank te leggen

Saskia Heijboer, voorzitter van het Vughts Museum, benadrukte dat de documentaire ook na deze première nog meerdere keren gedraaid zal worden. Dit alleen al omdat er lang niet voor iedereen plaats was tijdens de première. Waar en wanneer wordt binnenkort bekendgemaakt.